De magie van systemisch werken met honden

Vertrouwen in het niet weten

Ik kijk ademloos toe aan de zijlijn naar dat wat er gebeurt en voel het energieveld zich ontwikkelen. De magie van systemisch en energetisch werken met honden blijft me verwonderen.

‘Yvonne, zou jij het veld in willen gaan als ‘het onbekende’ vraagt Kim, de docent van die dag, me. Ik knik ja en ga staan op een plek in de ruimte waar ik voel dat ik hoor. Muurvast sta ik en voel me een beetje machteloos. Want ik weet niet wat of wie ik ben. Niemand weet het.

Er gebeurt van alles: de aanwezige honden zijn in beweging, maar voor mij lijkt het veld vast te staan. Wat is er toch wat niet gezien mag worden?

Ineens doe ik mijn ogen open en zeg ‘ik weet wat ik ben, ik ben een blinde vlek’.  

Dat doet iets met de vraaginbrenger, maar ook met mij. Want de vraag hoe weet je wat je blinde vlekken zijn, vraagt vertrouwen in het niet weten.

Mijn blinde vlekken

 In de dagen na de lesdag reflecteer erop en berust ik er in dat mijn blinde vlekken zich laten zien wanneer ik eraan toe ben om de boodschap te ontvangen.

Twee weken laten heb ik het met mijn moeder over een lesopdracht uit de opleiding Systemisch & Energetisch werken van KernKracht Academie. Ik vraag haar om hulp met een oefening. Weer een stapje gezet in mijn proces, want hulp vragen en alle overtuigingen die daar omheen hangen, zijn grote thema’s in mijn leven.

Ik vertel haar dat de vraag en observatie of Faya, 1 van mijn honden, me wat komt brengen of wat bij me komt halen, me ook bezighoudt. In het moment zegt mijn moeder, ‘ze komt je nu wat brengen’. En ze heeft gelijk, sinds de eerste lesdag zie ik kristalhelder dat Faya mijn troosthond is en met een hele andere missie op aarde is met mij dan mijn andere hond Sarah.

Onzichtbaarheid

Ik vraag haar welke kwaliteiten zij ziet bij Faya. Ik noem stabiliteit en zij reageert met ‘maar haar valkuil is onzichtbaarheid’. En BAM, daar is het: een inzicht. Faya maakt zich vaak onzichtbaar. Als een stille, stevige, troostende kracht staat ze vaak rechts achter me. In verbinding met mij als ik niet in verbinding ben met mezelf.
De volgende ochtend, BAM! weer een inzicht: mezelf onzichtbaar maken dat doe ik zo vaak. Het gaat me zo gemakkelijk af om te verdwijnen in de menigte, in een groep, of zelfs uit mijn lichaam.

Ik worstel met zichtbaarheid. Met mezelf zichtbaar maken. Mijn unieke Ik te omarmen met mijn lichte en donkere kanten. 2 zijdes van dezelfde medaille. En daarmee in de openheid te treden om anderen op hun reis in dit leven ook verder te ondersteunen. Onder andere met de inzet van systemisch werk met de hond als spiegel.

Ineens scheen er licht op een blinde vlek van mij. Faya kijkt me aan, zucht diep en gaapt. Ik doe het hetzelfde en samen starten we aan een nieuwe dag waarin mijn hart weer een stukje lichter voelt ♥

Voor deze opleiding zoek ik regelmatig oefencliënten om mijn nieuwste opgedane inzichten en ervaringen mee te delen. Heb je hierin interesse? Neem dan hier eens een kijkje.